Zachwyt numer jeden: Plac Kasztelański i Osiedle Przyjaźń

"Plac Kasztelański i Osiedle Przyjaźń?! To nie są żadne wyprawy! Nawet mikro!" zakrzyknęła moja znajoma, gdy poinformowałam ją, że wybieram się na spacer po okolicznym Bemowie. "Wyprawa to jest do Chin, Chorwacji i innych krajów zaczynających się również na inne litery, niż "ch". Bemowo to jest upadek!"

I ok, mogłabym się zgodzić. Bemowo brzmi raczej mniej atrakcyjnie, niż Chiny, Chorwacja, czy nawet Ciechocinek, ale realia są takie, że w tym momencie mojego życia stać mnie co najwyżej na wyjazd do Raszyna. Mam więc dwa wyjścia: zamknąć się w domu i ubolewać nad brakiem możliwości zobaczenia Pekinu albo złapać ten tramwaj 26 jadący spod mojego domu i gnać na Bemowo, jakby jutra miało nie być. Ponieważ jestem człowiekiem o prostej konstrukcji, który czasem od życia potrzebuje tylko trochę słońca, soku winogronowego i wygodnych butów, wybrałam opcję numer dwa.

Warto zaznaczyć, że Bemowo zawsze wydawało mi się dzielnicą zbudowaną z wysokich, pastelowych bloków, blaszanych budek i torów tramwajowych. Mnóstwa torów tramwajowych. Taka betonowa tkanka obrastająca chaotycznie metalowy szkielet miasta. Proszę więc sobie wyobrazić moje zaskoczenie, szanowni państwo, gdy wysiadłam na placu Kasztelańskim okrzykniętym "najlepszym miejscem w Warszawie na oglądanie kwitnących drzew wiśni" i plac ten rzeczywiście okazał się zupełnie kolorowym miejscem. I miał kwiaty. Mnóstwo kwiatów.

Na miejscu okazało się, że razem z eM nie jesteśmy jedynymi osobami, które uznały Wielkanocny Poniedziałek za idealny dzień na spacery, bo po placu przechadzały się pomniejsze i powiększe stadka ludzi czyniących sobie portrety z kwitnącymi drzewami w tle. Obserwowałam te przypływy i odpływy masy ludzkiej do momentu aż została tylko czteroosobowa rodzina. Podekscytowana Pani w lnianej spódnicy do kolan wspięła się na murek przy jednym z drzew, żeby po chwili przywołać swojego męża. Poprosiła o zdjęcie "z pryzmatu gałązki", czym kompletnie mnie ujęła. Cała jej rodzina była o niebo urokliwsza, niż para influencerów ubranych w dobrane kolorystycznie stroje w odcieniu musztardowym, która chwilę wcześniej przybierała wystudiowane pozy pod wiśniami. Na marginesie: bardzo mnie niepokoją dobrane kolorystycznie stroje. Fryzjerzy, pająki i dobrane kolorystycznie stroje. Fatalne sprawy.

Enklawa zieleni, czyli spacerkiem na Osiedle Przyjaźń

Z placu Kasztelańskiego można spokojnie udać się spacerkiem w stronę przecudnej enklawy zieleni, jaką stanowi kompleks drewnianych budynków Osiedle Przyjaźń. Obecnie przestrzeń ta nieco podupada z powodu nieuregulowanych kwestii własnościowych, o czym więcej można przeczytać pod tym linkiem: [klik]. Ja jednak w stronę osiedla szłam zupełnie beztrosko nie myśląc ani o przeszłości tego miejsca, ani o jego przyszłości. Chciałam po prostu trafić gdzieś, gdzie kwitną magnolie i po cichu też miałam nadzieję, że natrafię na kota. Czym bowiem byłby spacer bez spotkania kotka? Niczym. Ponurością i bezprawiem. Osiedle Przyjaźń w obydwu tych kwestiach nie zawiodło moich oczekiwań.

Nie zawiodło też klimatem i zapachem. Pachniało bowiem drewnem, kwitnącymi mirabelkami i rozgrzanym piaskiem. To ciepłe, miękkie zapachy. Dobre. Jasne. 

Nie umiem nazwać uczucia, które towarzyszyło mi podczas tego wiosennego spaceru. Patrząc na sznury ze świeżo wypranym praniem, rozwieszone między drzewami, przypomniałam sobie te dni, kiedy jako dziecko rozwieszałam z babcią nasze pranie. Wspólnie chwytałyśmy za końce prześcieradeł i przeciągałyśmy je między sobą pewnie po to, żeby nie były pogniecione. Potem każdą białą płachtę przypinałyśmy drewnianymi spinaczami, żeby przypadkiem żadna z nich nie ześliznęła się na ziemię. Strumień wspomnień zabrał mnie też w ten czas, kiedy jadłam czekoladę z wiórkami kokosowymi zmontowaną na szybko z ciemnego kakao w proszku, mleka i masła. Wszystkie te składniki babcia łączyła w jedną masę na małej patelni. Drewnianą łyżką nabierałam gęstą masę i nie martwiłam się absolutnie niczym. Kaloriami, posadami, awansami, relacjami, przyszłością i przeszłością, której było wtedy jeszcze za mało, żeby w ogóle miała jakiekolwiek znaczenie. Nie wiedziałam wtedy, że istnieją lepsze czekolady. Bardziej wyrafinowane. O zawartości miazgi kakaowej na poziomie jakimś bardzo istotnym. Miało to dokładnie żadne znaczenie. Było ciepło. Jadłam słodką rzecz. Babcia nuciła. Wszystko było właśnie takie, jakie miało być.

Może więc to uczucie, które wypełniało mnie tego ciepłego, kwietniowego dnia da się nazwać. Być może była to tęsknota.